پر کمه لار چی راځي زه به هوار کړم زړونه
ستا قدمونوته به ګرانی بس پر لار کړم زړونه
چی دی دزړه دنیا په وساتم خوندی يی کړمه
د پاکی مینی خزانو ته پیره دار کړم زړونه
چی دی ده هیلو افسانی ځان ته روښانه کړمه
ستا د خواږه کلام مجلس ته به وزګار کړم زړونه
که می په مینه دزړګی کورته راوبللي
و هر کلی ته به دی هرپلو قطار کړم زړونه
په هغو زړونو کښی چی مینه اوسیدلی نه وی
دمینی مخته به دانه دانه ایسار کړم زړونه
سوی اهونه می دخولی دباندی نه راباسم
کنه پوهیږمه چی څوبه لا افګار کړم زړونه
(همدرده) وایه تا د مینی څخه څه زده کړی
کابل افغانستان ۱۳۸۸/جوزا /۳
