كله راځې پر دغه لاره تاته نه وايمه
د زړه خبره ده اغياره تا ته نه وايمه
څوك تر سنګساره پر تندي باندي تورونه كري
نامرده مه تښته له داره تا ته نه وايمه
څه كړېدل څه بلېدل څه تږي تږي اوښكي
څه سوځېدل وه تر سهاره تا ته نه وايمه
زه لكه اوښكه زر كيسې پر ګونګۍ ژبه وړمه
راز مي رسوا نه كړې اغياره تا ته نه وايمه
زما په تندي كي فال ختلى د جانان د ليدو
پر كمه تړه ځم تر ياره تا ته نه وايمه
له تعبيرونو مي د پلونو نښي وشمېرلې
تر جنازې كه تر مزاره تا ته نه وايمه
وايي كوڅې يې د رقيب له كاڼو تشي كړلې
زېرى راځي له كندهاره تا ته نه وايمه
د جهاني له شپو يې وشړل پردېس خوبونه
نن يې خبر راغى له ښاره تا ته نه وايمه
واشنګټن ډي سي
2000- 1- 16
خيال او تصوير يې له كوګل څخه شړمه ځمه
پر هديره باندي يې شمعي لګومه ځمه
نور پر يوسف د تعبيرونو كچكول نه ګرځوم
د زړه ځولۍ مي له خوبونو تشومه ځمه
ما ته قسمت او د نصيب زولنې مه يادوه
د ازل نښي په تندي كي ورانومه ځمه
نه پروانه يم نه خبر يم په مذهب د شمعي
بله لمبه يې په پانوس كي سړومه ځمه
نه هنرمند يم نه د رنګ په كور كي زړه ايږدمه
په لاس ايستلي تصويرونه سوځومه ځمه
چي مي په زړه كي د سجدې او ګناه زڼى سوځي
هغه منتر او كوډګر دواړه ويښومه ځمه
چي مي يوه شېبه په خوښه ګرځېدلاى نه سي
يوه ياغي چيغه آسمان ته ورلېږمه ځمه
نه له رقيب سره غليم نه يې د وينو تږى
نه د رويبار سره د زړه خواله لرمه ځمه
نه افسانې شيرينومه د فرهاد په كيسو
نه كلنګونه پر تندي باندي ليكمه ځمه
نه جهاني د چا له ميني سره زړه تړلى
نه له جانان سره پيمان تازه كومه ځمه
ويرجينيا
2000- 5- 2
خيال دي مېلمه و هنګامه يې له مشامه نه ځي
د زلفو بوى دي د خيالونو له ماښامه نه ځي
د زلفو تور ته يې د خيال دانه ور ننه ايسته
بلبل په خلاصو وزرونو اوس له دامه نه ځي
چا له آسمانه په محراب كي ورته ځاى ټاكلى
كنه هندو ولي له ملكه د اسلامه نه ځي
پر پښتنه مينه مي ولي باروې تورونه
په سره سالو كي راختلې ده له بامه نه ځي
څه د يوې ميني كيسه نه ده چي ختمه به سي
دا له ازل سره پيل سوې ناتمامه نه ځي
دلته محرم دي په نقاب كي سجدې مه راوله
له دې خلوته حجابونه تر مقامه نه ځي
زاهده پلار دي د تيارې په ارمان ګور ته تللى
د دې رندانو د محفل شمعي له شامه نه ځي
تل به ژوندۍ وي د منصور د اناالحق سندري
چي ستا د ميني تور يې واخيستى بې نامه نه ځي
ملګرو نن پير مُغان پسله سلامه ويل
آغاز يې مه بولئ هغه چي تر انجامه نه ځي
د كساتونو په انګار كي لمبې مه سړوه
توره چي ووته له تېكي بيا نهامه نه ځي
جهاني څه جادوګري دي په كلام كړې ده
شرنګ د غزلو دي له سيمي د باګرامه نه ځي
ويرجينيا
2000- 3- 2
په لويه لار كي ناست يم تصويرونه جوړوم
د مرګ له سوداګر سره فالونه جوړوم
امېل د مرغلرو د بېلتون په شپه درنيسه
د اوښكو په دانو كي دي خيالونه جوړوم
دا څو ورځي جنون دى راپېرزو يې كه آسمانه
تندي ته مي نصيبه كلنګونه جوړوم
چي ستا كعبې ته نه ځي نن د پښو دپاره ځمه
د عمر په محبس كي ځنځيرونه جوړوم
يوازي چي مي ستا څېره تندي وي پېژندلې
د خيال په سومنات كي محرابونه جوړوم
تړم دي په اغزيو په لمبو د كوڅې لاري
رقيب ته مي د غشيو رباتونه جوړوم
زګېروى چي مي اختر نه سي پر كور د غليمانو
دننه په كوګل كي فريادونه جوړوم
چي وړي مي جهاني يوه شېبه د يار كوڅې ته
د ټول عمر په بيه دوه خوبونه جوړوم
ويرجينيا
2001- 3- 8
كيسې ګونګۍ دي وايي ژبي غوڅېدلې پرون
د شپې له زړه شهيدي ويني تويېدلې پرون
په خونبها پسي وتلي وې قاتلي سترګي
څو لېونۍ بې سترګو توري چلېدلې پرون
هره كيسه يې لكه زخم له دردونو ډكه
د قاصد شونډو كي خبري ژړېدلې پرون
په سرو لاسو يې جنازه د هابيل پورته كړله
خوني قابيل پر لحد اوښكي تويولې پرون
لا خو يې ساه له زكندنه جلا سوې نه ده
له هغه كور څخه نرۍ ساندي راتللې پرون
خود به مغول نن د خټك پر قبر سيورى كوي
چي د اغيارو مركې مو رابللې پرون
بېشكه سره ده لېونۍ لمن په خپلو وينو
له خپل استينه مو پردۍ چړې وتلې پرون
جهاني تا چي يې پلو كي ميوندونه ليدل
هغه ملالي دي سرتوري ګرځېدلې پرون
ويرجينيا
2000 � 3 � 12
