لكه پتڼ وزر مي وړمه د سره اور تر كلي
خالقه ژوند مي نصيب مه كړې د پېغور تر كلي
دونه لا نه يم لېونى هوښياروې مي ولي
د تندي كرښو راوستلى يم د تور تر كلي
د وصل شپې مي د هر خوب سره پيوند وهلى
د جلادانو له تېغونو بيا د ګور تر كلي
ما ته مي شناختو د شهيد پلټن كيسه كړې ده
چي ګيدړان راځي د شنه زمري د كور تر كلي
زه قلندر يم په يوه قبله باور لرمه
هره ټپه مي ځي ميرا ته د لاهور تر كلي
اوس دي تڼاكو ته پر لاري دي د مالګي غرونه
دردونه څنګه خطاباسې د ټكور تر كلي
نن جهاني په ستړو منډو رباتونه وهي
د تهمتونو سنګسارونو شور ماشور تر كلي
2001- 10- 9
د عمر په خزان كي اندېښنې دي د ځوانۍ
لا ويښي مي په زړه كي ولولې دي د ځوانۍ
له شونډو توبه تښتي له تندي څخه سجدې
ساقي راته راوړي څو پيالې دي د ځوانۍ
يو پټ غوندي بڅرى تودوي ساړه رګونه
د زړه په تل كي پټي مركې دي د ځوانۍ
نن شپه مي د ازل په فيصله سوځه پانوسه
وزر كي رپېدلي سرې لمبې دي د ځوانۍ
بوډۍ ګوتي مي غواړي نوى سور له زاړه تاره
رباب ته مي راغلي ترانې دي د ځوانۍ
زندانه هتكړۍ دي د تقدير تندي ته وړم
جنون مي ماتي كړي زولنې دي د ځوانۍ
هينداري مخ دي تور سه سپين وېښته مخ ته راوړې
په زړه كي مي لا مستي ولولې دي د ځوانۍ
ساقي نن جهاني دى په نوبت كي د زلمو
خيام ورسره كړي زمزمې دي د ځوانۍ
ويرجينيا
2001- 11- 8
وچي سولې اوښكي ګرېوانونو ته به څه وايو
درد راسره خپل سو پرهارونو ته به څه وايو
شپې مو په ساحل كي د څپو له وهمه وتښتي
وخت كه لېونى سو توپانونو ته به څه وايو
موږ خو نه د دار نه د سنګسار ميدان ته ووتو
اوس د رقيبانو پېغورونو ته به څه وايو
زموږ له شونډو مه غواړه زاهده د خلوت كيسه
مستي مو توبې كړې تقديرونو ته به څه وايو
ما مي په سكروټو كي خيالونه ورلېږلي وه
والوتل خوبونه تعبيرونو ته به څه وايو
دلته چي راتلو شپې مو د اور سره منلي وې
روغ دي وزرونه پانسونو ته به څه وايو
سل وعدې مو هسي د اوب پر سر كرلي وې
ووايه رويباره پيغامونو ته به څه وايو
ولي پردۍ ميني ته لېږو د جهاني غزل
كور ته د صنم ځو تصويرونو ته به څه وايو
ويرجينيا
2001- 8- 29
كلونه تېر سوله كيسې د ښاره نه راوزي
زېرى به نه غواړو ګيلې له ښاره نه راوزي
نه د زړې ميني داستان دى نه د نوي كړيكه
رويبار ګونګى دى خاطرې له ښاره نه راوزي
نارې كراري دي تروږمۍ ده بلاګاني ګرځي
كوچي نكلونو ته لمبې له ښاره نه راوزي
د پتنګانو وزرونو سوځېدل هېر كړي
زموږ ماښامونو ته ډېوې له ښاره نه راوزي
په دې كوڅو كي هديرو لكه چي كور كړى دى
ښادي خو نسته غلبلې د ښاره نه راوزي
دا د عمرونو جنازه دلته چا وټومبله
ږغ د رباب او د نغمې د ښاره نه راوزي
پر ګودرونو پيره دار محتسب ودرېدى
نور د منګيو سلسلې د ښاره نه راوزي
كلابندي ده نه ورتلاى نه راوتلاى سي څوك
مېړونه چيري دي شملې د ښاره نه راوزي
ته وا خزان په مېله والو زلمو كوډي كړي
سيل د ګلونو ته خېمې د ښاره نه راوزي
جهاني نور دي د مستۍ خريدار مه لټوه
موږ لېونو ته زولنې د ښاره نه راوزي
واشنګټن ډي سي
2000- 1- 17
خدايه چي بيا به كله اورو كوچانۍ سندري
د جګو غرونو شنو لمنو غرڅنۍ سندري
په شپه كي ګرځي محتسب د بلاګانو سره
اوس د مطرب ستوني كي نسته پرونۍ سندري
له بې هنرو ګوتو پورته سي بې سوره نغمې
لكه پاتا ته وي راغلي پخوانۍ سندري
د غرو لمنو كي اغزيو پيرې وكرلې
له كوچۍ پېغلي سره نه ځي د كېږدۍ سندري
اوس به د چا منتر ته ناڅي سره او ژړ ګلونه
شپونكى چي نه سي ږغولاى له شپېلۍ سندري
د شپې شيطان د ديدنونو ماښام وتوراوه
اوس د ګودر پر لوري نه راځي زلمۍ سندري
خالقه سترګي د رقيب مي سپلني كې ورته
چا له نظره كړې د ښكليو د مستۍ سندري
نه له كلا نه له ګودر نه له كېږديه راځي
كوچي نكلونه د آدم او درخانۍ سندري
كلونه كېږي له زندانه اواز نه راوزي
پر زولنو يې دي ليكلي لېونۍ سندري
جهاني څه ويل رويبار، په ماته ماته ژبه
نن د جانان په ښار كي ګډي دي پردۍ سندري
2000- 10- 8
