د تاك لاس يې پرې كړى دى جامونه نه راځي
سوځلو پسرليو ته ګلونه نه راځي
كيسه د آدم خان ده مينه ټولو ته رسوا ده
درخو ورته راوزي ربابونه نه راځي
احسان دي د مرحم او له پټيو سره يوسه
زخمونه پښتانه سوله دردونه نه راځي
چي كله به يادېږو د جنون سره ملګري
زندان ته يو راغلي ځنځيرونه نه راځي
خبر په نور څه نه يو د جلاد لاسونه سره وه
څو شپې سوې له محبسه فريادونه نه راځي
د شيخ په كتابونو كي پانوس بت پرستي سوه
د شمعي تر مزار پوري رنګونه نه راځي
د پېغلو هوسونو په مالت كي بلا ګرځي
اخته ته په نيكريزو سره لاسونه نه راځي
د چا له خولې به اورو جهاني ږغ د يارانو
كلونه دي له ښاره پيغامونه نه راځي
2000- 12- 5
د تندي ليكلي توري پاكول دي بل څه نه دي
څو سجدې يې تر قدمه ورلېږل دي بل څه نه دي
هلته سرې سترګي زاهد دى دلته مسته ځواني ګرځي
چي په زور توبه ايستل دي ماتېدل دي بل څه نه دي
نه د ستورو په رڼا ځو نه جرس د كاروان اورو
لاري وركي دي تيارې دي پرزېدل دي بل څه نه دي
نه يې زېرى دى راوړى نه څېره يې ده د خپلو
دا رويبار دى اغياز نه دى تېر ايستل دي بل څه نه دي
نه د سيند غاړي ته وزي نه كوثر ته ځي دا لاري
دې سُراب كي تباهي ده وركېدل دي بل څه نه دي
نه ياران غاړه په غاړه نه ډېوې كړلې چا بلي
په محفل كي لحدونه ټوكېدل دي بل څه نه دي
د ساقي ګوتي يې پرې كړې د ميخور زاهد په توره
قصاصونه له تقديره اخيستل دي بل څه نه دي
جنازې دي چي را اوري كنډوالې دي چي ژړيږي
بې صاحبه كور لوټل دي سوځول دي بل څه نه دي
جهاني ياران يې يووړل په ډلګيو په ټوليو
څو د تورو سيوري تېر سول قتلول دي بل څه نه دي
ويرجينيا
2000- 5-15
دې سړو شپو لره كيسې د شاپېرۍ نه راځي
د ملوك ستوني ته سندري د بدرۍ نه راځي
د نامحرمو په ولات كي يې پلو نيولى
اوس تر غازي ميونده ږغ د ملالۍ نه راځي
راته د خضر پر چينه حوالې مه راكوه
زموږ د رنځور زكندن خوني ته سلګۍ نه راځي
آسمانه اوس كله د تاج دپاره سر پاته دى
موږ لېونيو پښې راوړي دي بېړۍ نه راځي
د درد په ژبه له پرهاره په خندا راوزو
تر دې محله د شهيد زخم پټۍ نه راځي
موږ خو په زر ځله سجدې پر تندي وليكلې
تر ټيټېدلو مو مغروري ككرۍ نه راځي
ستا د ريا خرقې ته ښايي جنتونه دواړه
موږ ګناهكارو ته د حورو غاړګۍ نه راځي
په دې ربات كي دي ازل درته پېړۍ ليكلي
جهاني ستا د قسمت ناوي ته ډولۍ نه راځي
واشنګټن ډي سي
2000- 11- 30
كوڅې به دي خلوت سي غلبلې درڅخه وړم
د زړه د پرهارونو جنازې درڅخه وړم
كلونه مي ژړلي د ناسور د تورو ورځو
آسمانه په كچكول كي مي نن شپې در څخه وړم
پردى نه يم راغلى تر محفل پوري پانوسه
پتڼ يم په وزر كي مي لمبې درڅخه وړم
چي بيا دي له وعدو سره وانه ړوې كلونه
له سرو نازكو شونډو دي پلمې درڅه وړم
د تورو زلفو تور ته مي تندى درته راوړى
ځنځير درڅخه غواړم زولنې درڅخه وړم
نن ځو د حق په كور كي د زاهد فاتحه اخلو
منصور يمه راغلى غرغړې درڅخه وړم
په غرو كي به دي پورته نه سي ږغ د لېونيو
كلنګ مي ماتومه افسانې درڅخه وړم
چي نوم د جهاني دي له خوبونو سره هېر سي
له شپو څخه دي وزمه كيسې درڅخه وړم
ويرجينيا
2001- 3- 20
ګونګى جنون مي د پردۍ ميني په تور مه نيسه
زما په محراب كي بېګانه سجدې په زور مه نيسه
ما ته نصيب د ميني قبر پېښور ټاكلى
زه قلندر يم راته لاري د لاهور مه نيسه
يوه ځواني وه لكه ګل پر څانګه ورژېده
د پسرلي په هديره كي راته كور مه نيسه
د لمر شغلې مي له وزره سره واودلې
د خيال هُماى مي د تاريكو شپو په تور مه نيسه
لكه لښكر د پتنګانو بې فرياده سوځو
موږ د مجنون د سوو چيغو په پېغور مه نيسه
اوس كه راځې د محتسب له سترګو پټه راځه
د ديدن لاري د بنګړو په شرنګ او شور مه نيسه
شپې د لېوانو د لښكر په توره څو تېروې
د مار بچى دى ورته خپل لستوڼى نور مه نيسه
په اشارو سره پوهېږو جادوګر طبيبه
لا خو هوښيار يم پرهارونو ته مي اور مه نيسه
د جهاني شپو ته لا خپل حبيب راغلى نه دى
دردونه مه راويښوه ورته ټكور مه نيسه
واشنګټن ډي سي
2001- 1- 15
