"اوربل يې ما په خوب كي پرېشان ليدلى دى"
قسمت مي د يارانو دغه شان ليدلى دى
په تور د انتخاب له جنتونو آدم باسي
د عرش په كنګرو كي مي شيطان ليدلى دى
ټولۍ د قابيلانو د هابيل پر وطن ګرځي
دې خلكو ته په قهر مي آسمان ليدلى دى
د نوح په تدبيرونو چي يې زړونه نرم نه سول
په برخه د دې مځكي مي توپان ليدلى دى
ازل مي پر لمبو د وصل لاره ده ليكلې
خليل يم په انګار كي مي يزدان ليدلى دى
د خپلو له شامته د كنعان كوهي ته لوېږو
تعبير مي د خوبونو بندېوان ليدلى دى
د عمر په سينا كي هر قدم د صنم كور دى
د طور په سره لمبه كي مي مُغان ليدلى دى
سنګسار ته يې راوړي دي له بل وطنه كاڼي
ما چيغو د منصور لره ميدان ليدلى دى
نصيبه له دې موجه خلاصېده لكه چي نسته
دا ليك مي پر تندي د جاله وان ليدلى دى
ترڅو به مي رقيب راته د سيوري په نوم ښيې
لښكر مي په وطن كي د جانان ليدلى دى
راځه جهاني ويښ كړو د الفت په ناره زړونه
له ليري مي يو سيورى د كاروان ليدلى دى
ويرجينيا
خدايه د سترګو د ويالو مي په ګرېوان كي شپه ده
د فريادونو مي د اوښكو په توپان كي شپه ده
د خيال هُماى ته مي لا ولي جوړوې تورونه
زما د پرواز د قلندر په لامكان كي شپه ده
نن مي د عقل زولنې تر نظر مه تېروه
زما د جنون د افسانې په نيستان كي شپه ده
محتسب شمع د شهباز په ګناه ونيوله
چي د رندانو د محفل په شبستان كي شپه ده
له كوم پرهاره مي پوښتې د زمانې طبيبه
زما د نصيب يې د هر غشي په نښان كي شپه ده
لكه شبنم درڅخه الوزم سبا به نه يم
نن مي د عمر د قسمت په ګلستان كي شپه ده
نه مي نسيم نه مي سبا پر ژبه زېرى لري
د هر ګل بوټي هر ګلاب مي په خزانه كي شپه ده
د جهاني قلم ته نه ځي د مستۍ سندري
د هر غزل يې د زخمونو په دېوان كي شپه ده
ويرجينيا
2001- 3- 8
د دې وطن په نصيب نه دي رسېدلي خلك
چي يې ميندلي دي په كاڼو يې ويشتلي خلك
د ړندو ښار دى له ډېوې سره خپلوي نه لري
د سترګورو ډلي ډلي دي وتلي خلك
د هر وګړي په څېره كي بلاګاني ويني
دلته هيندارو ته لا نه دي درېدلي خلك
نه يې د زخم نه د درد په علاج پوه سو طبيب
پرون له ساندو سره ووتل راغلي خلك
چي افسانې يې د پېړۍ پر لېمه شپې زنګوي
د سنګسارونو تر ميدانه ځي ښاغلي خلك
تر شنه آسمانه ګيله مني چيغي مه استوه
داسي يې ډېر د بل په تور دلته وژلي خلك
دلته چي راغلې نو د رحم تمه مه ترې كوه
د دې قصاب تېغونو ويني ژړولي خلك
جهاني تمه د مردۍ د لېونتوب كيسه ده
په هر ولات كي چي ښاغلي وي ناولي خلك
ويرجينيا
2001- 8- 29
له تورو شپو مي د سرو اوښكو رڼا وتښتېده
خدايه تر سترګو مي راغلې ژړا وتښتېده
لكه چي سترګي تر قدمه نذرانې نه مني
رويباره څنګه دي له شونډو خندا وتښتېده
زه په ورغوي كي تقدير د غونچو نه لټوم
زما له تڼاكو غوړېدلې بېديا وتښتېده
اوس به مي څنګه له پرهار سره خواله كومه
دردونه يو په يو راتلل په سلا وتښتېده
نور د خيالونو تر مزاره شمعي نه راولي
هغه چي شپې يې سپينولې بېګاه وتښتېده
هغې له نازه ما له شرمه وركتلاى نه سو
چي مروره سوه ستنه كه پخلا وتښتېده
د جهاني له تور قسمته رڼا نه راوزي
د شپو له خوني مي جلوه د سبا وتښتېده
ويرجينيا
2001- 11- 8
كشكي ستا د تورو زلفو اسير نه واى
په نصيب مي رسېدلى شبګير نه واى
څه به پروت واى بېګناه په زندانو كي
كه مي تور د زلېخا دامنګير نه واى
شپو مي ولي زولنې وړلې په پښو كي
كه په برخه مي د ستورو تعبير نه واى
ما لمبو ته ځان ساتلى و درتلمه
كه قسمت مي له ازله ځنځير نه واى
ستا تر خاله به مي ولي سجدې وړلې
كه په كفر كي نارې د تكبير نه واى
لا يې ولي افسانې په وينو سرې دي
د شېريني د جنون كه تاْثير نه واى
ما به سترګي نذرانه ديدن ته وړلې
كه جانان مي د غماز په جاګير نه واى
جهاني به دي ملنګ واى په محراب كي
ملا جانه كه خيرن دي ضمير نه واى
ويرجينيا
2001- 2- 8
نن د قسمت په سيالي بيا راوزو
لكه هينداري بې ريا راوزو
د ژوند پر لور لكه ماشومي سترګي
د اوښكو ډكي په خندا راوزو
اوس ملاجان سوځېدل كفر ګڼي
د محفل شمعي ته په غلا راوزو
دا بېدردان دي زګېروى نه خوښوي
د زخم خولې ته نيمه خوا راوزو
دوى به معذور وي چي ډېوې نه ويني
موږ د ړندو ښار ته بينا راوزو
چي د منصور څېره په كاڼو ولي
نن د آسمان جنګ ته تنها راوزو
جهاني نن به د شبنم په قدم
د نصيب كور ته پر هوا راوزو
ويرجينيا
2001- 11- 8
