د پردۍ ميني په تهمت كي چي رسوا را نه سې
د غمازانو په جرګه كي تر ليلا رانه سې
ستا د وزر لمبې يې نه دي په كوګل كي بلي
پتنګه نور چي پر پانوس باندي شيدا رانه سې
ستا د قسمت پرخه يې توى كړه د اغزو پر كلي
بلبله بيا چي شنه آسمان ته په ژړا رانه سې
د چا يې ژبي غوڅي كړي دي څوك سر نه لري
د حق له نوم سره منصور غوندي تنها رانه سې
دلته تور بختو له تيارو سره عادت نيولى
د ړندو ښار ته له ډېوې سره بينا رانه سې
زما پسرليه د خزانه پر كور دي واړوله
زه پوهېدم چي پر دې لار به بيرته بيا رانه سې
چي په تندي كي مي خطونه د سجدې لټوي
ځه مرور ګرځه نصيبه چي پخلا رانه سې
جهاني لاري د دېوانو پر كوڅو تللي دي
د شاپېريو تر وطنه په رڼا رانه سې
ويرجينيا
2000- 8 � 12
رويبار پس له عمرونو له سلام سره راځي
قاصد مي ورلېږلى له پيغام سره راځي
تيارې مي رڼا كيږي ورا د اوښكو راته وايي
ډېوې ته مي د وصل له ماښام سره راځي
په شپو د انتظگار كي زېرى اورم د خيالونو
پر زړه باندي را اوري د الهام سره راځي
ساقي تر مينو شانو د كوثر اوبه راوړي
خُمار كلونه تېر سوله له جامه سره راځي
زاهد په دريو طلاقو له توبې څخه بېل سوى
محفل ته د رندانو له كلام سره راځي
په سپينه ورځ روان دى د مُغان د پير پر لوري
كعبه يې خطا كړې له احرام سره راځي
له شيخ، له محتسبه، له قاضي دي لاري وركي
په ډله تر محرابه د خيام سره راځي
راووزه جهاني د عمر شپې دي سبا سوي
ناكامه چي وتلي وه له كام سره راځي
2000- 6- 2
په دې محفل كي ساقي نسته چي رندان تږي دي
د خُم له څنګه وچي شونډي حريفان تږي دي
نور د غوټۍ د سپړېدلو تمه وزمولېده
اور د خارونو د زخمونو بوراګان تږي دي
د دې ساحل په نصيب نه دي د سكون خوبونه
چي سمندر كي لا موجونه د توپان تږي دي
د ديدنونو جنازې پر ګودر ښخي سولې
كلونه كيږي پېغلي شونډي د پېزوان تږي دي
د درخانۍ اوښكو ته نه ژاړي د شپې نكلونه
رباب ته نه ورځي نغمې د آدم خان تږي دي
د حُسن ښار دي د پردي هندو يرغل نيولى
دا محرابونه بلال غواړي د آذان تږي دي
د زلېخا په تور مي ونيسه معصوم خيالونه
چي د خوبونو تعبيرونه د زندان تږي دي
جهاني لاري د پردېسو اوښكو مه بندوه
زموږ په وطن كي خړي مځكي د باران تږي دي
واشنګټن
2000- 11- 16
ربابه ولي دي له پامه د نغمو پرېوتم
ته وا تر مرګه له نوبته د پيالو پرېوتم
رنځوري سترګي له پردېس ديدنه تږي درومي
د زكندن غوندي له شونډو د سلګو پرېوتم
بې سره تن به مي د چا له تېغه څنګه ځغلي
لكه لمبه و خپلو پښو ته په ورو، ورو پرېوتم
څوك لېوني نور په زندان كي درته پاته نه دي
زه مسته چيغه يم له شرنګ د زولنو پرېوتم
جانانه مينه له غروره سره نه جوړېږي
يوه سجده يم له آسمانه دي پر پښو پرېوتم
نه په راتلو كي مي اختيار و نه په تللو خبر
لكه شبنم پر پاڼه پاڼه د غونچو پرېوتم
څوك به مي څه پوښتي په قبر كي چي څوك وم پخوا
د نا اشنا وګړي پل وم په تيارو پرېوتم
لا مي تندي ته جهاني مځكه ميندلې نه ده
په دې معبد كي له ازله تر قرنو پرېوتم
واشنګټن
2000- 8- 22
نه يې ګرم طبيبه لا رنځونه چي يې پاته دي
وارى د نصيب دى پرهارونه چي يې پاته دي
وخته له اغياره پټ په غوږ كي راته ووايه
هغه لاروي څه سوله پلونه چي يې پاته دي
ډېر به كلنګونه د زمان پر تندي وليكي
دلته يو فرهاد و داستانونه چي يې پاته دي
نه لمبې د شمعي نه محفل كي راته ښكاري څوك
سر پر سر سوځلي وزرونه چي يې پاته دي
ګوره چي د چا د خوب تعبير به سم ختلى وي
دلته لېوني وه ځنځيرونه چي يې پاته دي
ټوله شپه د ښار له سترګو ويني بهېدلي دي
توري چلېدلي دي سرونه چي يې پاته دي
كوم ربات به وپوښتو د تلليو له كيسو څخه
هغه سيالان څه سول محلونه چي يې پاته دي
تللى به يم، غواړې به مي، ژاړې به او وايې به
هغه شاعر چيري دى شعرونه چي يې پاته دي
ښه وايي فالونه جهاني د لاس خطونه دي
سېل راځي د ښكليو ګودرونه چي يې پاته دي
ويرجينيا
2000- 6- 6
ما ته به نه وايې چي مه راځه اشنا درځمه
زه لكه زېرى ناخبره دي پر خوا درځمه
غازي فطرت مي د رقيب له تورو مه بېروه
زه د شهيدو ارمانو پر كربلا درځمه
د يزيد غشي به مي څو د پلونو نښي ولي
ما د حُسين جامې اغوستي دي تنها درځمه
جانانه پښو ته دي يوه شېبه سجده لګوم
يوه څپه يم تر ساحله خامخا درځمه
د تاريكيو له تومته دي تور مخي ځغلي
تور پر تندي تازه كومه په سبا درځمه
كبر غرور مي جهاني رنګه ځنځير ته در وړم
كچكول په غاړه ګرځوم لكه ګدا درځمه
ويرجينيا
1999 � 5 � 14
