لكه ماشوم چي بې هدفه په رڼا پسي ځي
داسي مي زړه له واكه تللى دى په تا پسي ځي
د زلفو تور دي د سپين مخ پر ډېوه مه غوړوه
د حُسن غله دي په تروږميو كي په غلا پسي ځي
نن خو جانانه د تقدير لاره يوه غوندي ده
چي هر قدم پورته كوم هغه په تا پسي ځي
لېوني ډېر دي كاڼو ډيري ككرۍ ويشتلي
مينه يوه ده هره چيغه په ليلا پسي ځي
وېشونه پټ دي هنګامه له بله ځايه څخه
تش د نومونو سلسله په ما او تا پسي ځي
تصوير بدل دى د پردې تر شا خبري نوري
ساقي محراب ته شيخ روان دى په مينا پسي ځي
ظالمه ولي غوڅوې د انځورګرو ګوتي
په آيينه كي تصوير نسته په هر چا پسي ځي
رنځور نصيب مي د زخمونو ژبه ګونګه كړله
ګوره تر كومه به مي درد په مسيحا پسي ځي
د اخترونو د پاتا كمبله مه ټولوئ
نن په نكريزو سره لاسونه په دعا پسي ځي
ماشوم رقيب ته د كرم په نظر نه ګوري څوك
د لېوه زوى دى عاقبت به په بابا پسي ځي
جهاني مه بوله ساحل ته لامبوزن لاسونه
د دې ياغي مالت وګړي په بلا پسي ځي
واشنګټن ډي سي
2000 � 7 � 2
لكه د سيند اوبه په عمر كي بهېږي ورځي
د حُبابونو په څېر سر پر سر ماتېږي ورځي
بوډى زمان پر ګوتو وايي د پېړيو تسپې
د ځوانۍ مخ ته مي په هره شپه تېرېږي ورځي
لكه وږمه چي د خزان ور رسېدلې نه وي
لا مي د هيلو باغ كي وار په وار غوړېږي ورځي
هغه سبا چي د ژوندون په وينو نه اوبېږي
لا ورته ولي په هر نن كي هوسېږي ورځي
چي مي په وچ كوګل كي غواړي شرنګا شرنګ د نغمو
خبري نه دي پر تابوت باندي بوڼېږي ورځي
په دې ناپايه هنګامه كي بې حسابه پلونه
د هر قدم سره ښخېږي پناه كېږي ورځي
موږ لېونو له روڼو شپو سره پيوند كړى دى
تر دې محفله هره شپه راځي سوځېږي ورځي
لا به تر څو وي جهاني د الوتو په تمه
چي ګام په ګام له زولنو سره پاتېږي ورځي
ويرجينيا
2000- 7- 8
آسمانه په نصيب راته تيارې مه راوله
دا عمر مي دي ستا وي نوري شپې مه راوله
د لمر له تصوره چي مي ويښ نه كې خوبونه
د خيال تر شيش محله مي سايې مه راوله
د پلونو په حساب دي وعدې ماتي كړې ظالمي
بس پوه يمه تر شونډو دي پلمې مه راوله
د ژوند هره شېبه مي ده سكروټو ازميېلې
نن شپه مي تر وزر پوري لمبې مه راوله
ځواني مي لكه شمع ستا تر پښو په اوښكو راوړه
دا يو تندى راپاته دى سجدې مه راوله
خزانه د غونچې په څېر مي مخ درته نيولى
پښتو ده ارادې ته مي ګزمې مه راوله
ازل مي وزرونه په قفس كي دي ليكلي
جنون ته مي قسمته زولنې مه راوله
يوه ناره د حق راته خالق منظوره كړې
د چيغي تر مقامه غرغړې مه راوله
مستي يې نيښتېځلې ده چپاو د رقيبانو
محفل ته دي ساقي تشي پيالې مه راوله
نن سوځم جهاني رنګه بې نومه بې فرياده
كلنګ ته مي شيريني افسانې مه راوله
ويرجينيا
2001- 5- 23
مه وايه قاصده چي بهار خزان وهلى دى
سېل مي د بلبلو له چمنه كوچېدلى دى
يار مي د اغيار په خوله لښكر د زاغ بللى دى
شور يې د رباب له تش كوګل څخه ايستلى دى
زه په دې سراب كي د قسمت په حكم ګرځمه
ما ته مي منزل دانو د اوښكو راښودلى دى
زه لا د څپو غېږي ته نوى ور وتلى يم
مه راځه ساحله ما توپان كله ليدلى دى
كله زما تر سپينه لمن تور د زلېخا راځي
ما تعبير د ميني په كنعان كي ازمېيلى دى
څو به راته لولې د فردوس د ميخانو كيسې
ما له دې كوثره لا پخوا نصيب شړلى دى
هره شېبه اورمه جرس د كوچ نارې وهي
كور مي د حُباب له آشيانې سره ټاكلى دى
مه لېږه تقدير مي د سكندر په آيينه پسې
فال مي د قسمت په خپل اورغوي كي كتلى دى
نن لكه غني په تعبيرونو پسي ورك يمه
سر مي د جانان پر زنګانه په خوب ليدلى دى
چيري جهاني چيري ديدن چيري د يار كوڅه
زما يې د لحد سره پردېس كفن ليكلى دى
ويرجينيا
1999 � 5 � 14
څنګه دعا ته پورته كيږي دا خيرن لاسونه
دا د ګنا په تار پېيلي كرغېړن لاسونه
كلونه كېږي د ړندو وګړو ښار ته ورځي
د ملايكو په جامو كي مختورن لاسونه
نن به شهيدي جنډۍ چا ته ويني ويني ژاړي
تر خپل كميس چي مو راوزي د دښمن لاسونه
تر هديرو به جنازې په اوښكو څوك چلوي
چر تر ژونديو غاړو تاو دي د كفن لاسونه
موږ يې په تمه توري شپې د ځوانۍ سپيني كړلې
نن پر هغه كوثر پيره دي اهريمن لاسونه
اوس د يارانو له مستيه نه لړزېږي مځكه
غوڅ كړي غورځي پر ميدان د انجمن لاسونه
نور له پردېسو شونډو مه غواړئ زخمي سندري
چي يې تر ستوني غځولي زكندن لاسونه
دې قتلګاه ته هره ورځ راځي پرې كړي ژبي
هغه قاتل دى څوك يې نه ږدي پر لمن لاسونه
نور له منګيو سره سرې منګولي نه راوزي
اوس له تڼاكو سره ژاړي د وطن لاسونه
پښې تر منزله جهاني لا رسېدلي نه وې
چي په تيارو كي سول تر سترګو قبركن لاسونه
ويرجينيا
2000 � 8 � 25
