چي بې اختياره يو راغلي بې اختياره به ځو
يارانو نن وي كه سبا پر دغه لاره به ځو
ديدن وړيا دى خزانې د زمانې پر اوږو
لكه راغلي وو تش لاسي له بازاره به ځو
په دې هينداره كي چا مخ د ځان ليدلى نه دى
هم بېخبره له خپل ځان هم له اغياره به ځو
كيسه نيمګړې لا جانان ته رسېدلې نه ده
لكه تصوير په ګونګه ژبه له دې ښاره به ځو
ګوره چي ځان دى، كه صنم، كه بې اختياره چيغي
لكه منصور په پردۍ مينه كي تر داره به ځو
دې نغمه زار كي سور او تال د پېژندلو نه دى
د تار پر ولي شرنګېدلي يو تر تاره به ځو
څه به له اوښكو سره سرې سترګي تر مرګه وينو
د خپل ازل جنازه نيسو تر مزاره به ځو
نه مو په ژبه نه زګېرويو سره وپېژندل
شونډي ګنډلي په اغزيو بې رويباره به ځو
دلته د غم په شپه خوښي له مرګه وزېږېده
د دې ماتم كيسه اوږده ده تر سهاره به ځو
دلته مزلونه جهاني لكه تڼاكي چوي
ژوند د دردونو افسانه ده تر پرهاره به ځو
ويرجينيا
2001- 5- 25
نن بيا لكه خوبونه نيمو شپو لره درځو
بې وخته مېلمانه يو پښتنو لره درځو
د عقل په كتاب مو حساب كله برابر دى
بېشكه لېوني يو چي جرګو لره درځو
بلا كلونه كېږي چي بې سره تنې ګرځي
درځو د سرو لاسونو نندارو لره درځو
رويبار كيسې راوړي دي له رازه خبر نه يو
د څو پرېكړو ژبو اورېدو لره درځو
چي شخول مو لېوني كي بندېوان او زندانونه
لاسونه مو راوړي زولنو لره درځو
خبر يو چي خزان د غوټۍ تخم رژولى
سينې مو په خارونو سولېدو لره درځو
قاصد وايي مطرب او ساقي دواړه قصاصېږي
د څو محرمو اوښكو تويېدو لره درځو
پوهېږو جهاني چي دا تيارې نه رڼا كېږي
په لار كي دي جانانه سوځېدو لره درځو
ويرجينيا
2000 � 11 � 23
نسيم هغه دى د جانان د كور خبر نه لري
په ګرېوانونو كي د چا اوښكي اثر نه لري
كيسې د شمعي له محفله سره ښخي سولې
د پتنګانو په ټولۍ كي څوك وزر نه لري
اوس ديدنونه د خوبونو په محل كي غواړه
زموږ په ګودر كي پېغلي نسته مازيګر نه لري
دلته كه شونډي لندوئ ملګرو نه به راځئ
په دې روژې پسي روژه راځي اختر نه لري
واعظ ګونګى دى شيخ لمنه د خيرات نيولې
د دې جومات حجرې ډېري دي منبر نه لري
څه بې سالاره قافله څه بې هدفه مزل
په دې تيارو كي لاري بندي دي رهبر نه لري
چا له آسمانه جادوګر ته معجزه راوړې
ملكونه نيسي وطن لاندي كي لښكر نه لري
نه د قدم نه د رباب پته يې ولګېده
تنو له پښو سره خپلوۍ كړي دي سر نه لري
لكه شيطان چي د تروږمۍ تخمونه وشيندله
زموږ له آسمان څخه نور كډه وكړه لمر نه لري
جهاني ځو چېرته به څرك د ډېوې ولګوو
دا وطن شپو اجاره كړى دى سحر نه لري
ويرجينيا
2000- 1- 19
زړه مي ويل چي تعبيرونه به ناكام تېرېږي
په دې آغاز كي تصويرونه د انجام تېرېږي
د شپو له غېږي يې لمبې او ډېوې وشړلې
خدايه چي څه به د كيږديو پر ماښام تېرېږي
په ديدنونو د سنګسار پابندي ولګېده
په دې مالت كي د ګودر پېغلي په پام تېرېږي
د وصل شپې يې لكه خوب له روڼو سترګو ځغلي
لكه كلونه د ځوانۍ په يوه ګام تېرېږي
پردېس دردونه ويدومه د درمل په تمه
له هر نسيم سره يادونه د باګرام تېرېږي
زاهده ولي دي له سرو سترګو بڅري غورځي
د تاك وږمه ده په كوڅه كي د خيام تېرېږي
شيخ تر حجاب لاندي په غلا په غټو سترګو ګوري
لكه چي بيا يې بوى د ښكليو تر مشام تېرېږي
جهاني نن پير مُغان خلكو ته ښه ويله
څوك چي د بل په سايه ځي هغه بدنام تېرېږي
ويرجينيا
2000 � 5 � 20
زه درته راغلم د قدم نښي دي وې ته نه وې
د ښار پر شونډو دي سندري ګرځېدې ته نه وې
په كور، په كلي، په محل كي بس يوه كيسه وه
په هر محفل كي لكه شمع بلېدې ته نه وې
لكه له غېږي د ماشوم څخه الوتې كيسه
د خاطرو پر پاڼه پاڼه اورېدې ته نه وې
خداى دي كرلى و د سترګو په محل كي تصوير
په هره اوښكه كي له ورايه ځلېدې ته نه وې
د سرو لمبو له كروندو څخه دي كوچ كړى و
په هر پانوس هره مينا كي سوځېدې ته نه وې
د ربابونو په كوګل كي دي آواز كرلى
په هر شهباز هره نغمه كي شرنګېدې ته نه وې
څه هنګامه دي د بلبلو په سهار ګډه كړه
لكه نسيم د ګل پر سيمه تېرېدې ته نه وې
د جهاني د خيال وطن دي په يرغل نيولى
هره غزل، هره مصرع كي مي راتلې ته وې
ويرجينيا
2000 � 7 � 22
