زه په شپه كي د تيارې پر اوږو راغلم
بې آوازه د خوبونو په ګامونو
نه غوږونه مي له ږغ سره آشنا سول
نه مي نښي چا ليدلي دي د پلونو
د شبنم په څير د لمر سره پناه سوم
له نامه سره مي تن زرې زرې سو
آيينه مي سوه له ځانه سره وركه
له نېستۍ مي نوم ښاغلى د شغلې سو
نه د نور نه د تيارې په مذهب پوه سوم
نه ملګرى مي آواز د قافلې سو
لكه اوښكه د باڼو پر ګودر راغلم
څاڅكي تن مي نيمه خوا شومه د شپې سو
چي منلى نه زمان او نه مكان يم
زه به ولي پوروړى د آسمان يم
نه په لوري نه منزل يم پوهيدلى
لكه ژرنده په خپل ځان كي سر ګردان يم
څه منت راباندى پاته د قلم دى
كه ازل يم كه اجل يمه د ځان يم
ګوره چا په دې نامه يم نومولى
كم ازل تر دې ګرېوان يم را ايستلى
بي اختياره يې راكړي څو شېبې دي
د قلم جبر په ژوند يمه منلى
لكه نه وم يوه ورځ به داسي نه يم
نه تيارو ته نه شغلو ته به په زړه يم
ويرجينيا
2004/6/4
