روح له روح سره

Edith Matilda Thomas 1854

اې چي هر څه لكه ورځ درته څرګند دي
په جهان كي چي د هري ذرې ځان يې
نه دي مرګ نه خاموشي نه دي قرار سته
او موجود هره ګوښه كي د جهان يې
ته باقي يې په فاني وجود كي اوسې
زه دروزم له فاني څخه در ځمه
ته موسكى سې ته مي اورې ته مي وينې
كرشمه چي دي يوه يوه ستايمه
پر سپېدو چي مي جهان ته څرګندېږې
زه هم تا لره شېبه د شنه سهار يم
او چي وزې له دې وران فاني وجوده
زه شبنم د ګل پر پاڼه يا پر خار يم
لكه وړانګه يم پر سر د خرمنونو
يا ځلا د سرابونو يا انګار يم
زه يو ګل يم د ځنګله په لار كي شين يم
ته مي سترګو ته راګورې او كږېږې
زه مرغۍ يم له ځنګله څخه چغېږم
ته مي ږغ د ميني اورې او درېږې
زه يو ستورى يم د شپې په مخ كي ځمه
ته په ځير ځير راته ګورې او تېرېږې
زه لطيف او تازه څاڅكى د باران يم
يا څپركى يم د واوري چي اورېږم
يا د غره پر سر د اوړي ګگڼه وريځ يم
په شكلونو او رنګونو څرګندېږم
زه يو باد يم له جنوبه يا له غربه
يو آواز يم په توپان كي تر غوږ كېږم
لويه مگځكه تا ته هر وخت وه در تېره
خو لا اوس به تا ته نوره هم ګرانېږي
څه به ځاى د پرېشانۍ او خواشينۍ وي
چي دي هره شېبه نوم پر ستايل كېږي
ورته ګورې څوك د خداى له څنګه اوسي
لكه ګل چي پر ښاخلو باندي غوړېږي
د دېوال په شان يو وخت ولاړ وه غرونه
او سيندونه زموږ تر منځ وه حجابونه
دا خنډونه اوس له منځه ليري سوي
ستا پر لوري مخامخ اخلم ګامونه
ته باقي يې په فاني وجود كي اوسې
زه به يمه تر څو خلاص كې وزرونه

Edith Matilda Thomas (b. 1854)
Spirit to Spirit
DEAD? Not to thee, thou keen watcher, -- not silent, not viewless, to thee,
Immortal still wrapped in the mortal! I, from the mortal set free,
Greet thee by many clear tokens thou smiles to hear and to see.

For I, when thou wakest at dawn to thee am the entering morn,
And I, when thou walked abroad am the dew leaf and the thorn,
The tremulous glow of the moon the twilight on harvests of corn.

I am the flower by the wood path, -- thou bendest to look in my eyes,
The bird in its nest in the thicket � thou heedest my love-laden cries;
The planet that leads the night legions � thou lifest thy gaze to the skies.

And I am the soft-dropping rain, the snow with its fluttering swarms,
The summer-day cloud on the hilltops, that showeth thee manifold forms;
The wind from the south and the west, the voice that sings courage in storms!

Sweet was the earth to thee ever, but sweeter by far to thee now,
How hast thou room for tears, when all times marvelest thou;
Beholding who dwells with God in the blossoming sward and the bough!

Once as a wall were the mountains, once darkened between us the sea,
No longer these thwart and baffle, forbidding my passage to thee,
Immortal still wrapped in the mortal, I linger till thou art set free!