داوطلب

Joseph lee

چي لومړۍ ورځ مي ليدلاست راروان واست په جاده كي
لكه مړي ښكارېدلاست د عسكرو په جامه كي
لېوني زړه مي ويله چي وهه يې قتلوه يې
پر مخونو يې ور تو كړه او تر پښو لاندي كوه يې
خو چي وروسته مي احساس كړ درد او غم ستاسو څېرو كي
ما نفرت پكښي ونه ليد په سپېرو ژړو مخو كي
ستړو سترګو مو كولې سل كيسې د ماتو زړونو
په څېرو كي مو څرګند و رنګ د ماتي د شرمونو
هم شكمن هم نا اميده درنه وركي ټولي لاري
پر سرونو مو خوړلي د غليم د وسلو واري
ټول بې واكه را روان واست ټوله سره واست له زخمونو
هم په زړونو زخمي سوي او هم ستړي له جنګونو
پوهېدم چي موږ ګاللي په يوه شان دي دردونه
له يوه جنګه راغلي او يو شان مو كړاوونه
نو كېداى سواى چي يو بل مو ټينګ په غېږ كى واى نيولي
ما ږغ كړي واى چي وروڼو دا پر كوم لور يو تللي

Joseph Lee
The volunteer
When first I saw you in the curious street
Like some platoon of soldier ghosts in grey
My mad impulse was all to smite and slay
To spit upon you tread you neath my feet
But when I saw how each sad soul did greet
My gaze with no sign of defiant frown
How from tired eyes looked spirits broken down
How each face showed the pale flag of defeat,
And doubt, despair, and disillusionment,
And how were grievous wounded on many a head,
And on your garb red-faced was other red
And how you stooped as men whose strength was spent,
I knew that we had suffered each as other,
And could have grasped your and and cried,
�My brother!�