راځه مرګيه

ويليم شكسپېر :

راځه مرګيه انتظار دي يمه
راوړه تابوت سترګي پر لار دي يمه
وروستى نفسه ژر مي پرېږده بدن !
ماته نصيب دى راګنډلى كفن
زه يم وژلى يوې ښكلي نجلۍ
يوې ظالمي نازولي نجلۍ
په سپين كفن مي كى دوستانو راځئ
وروستي ديدن ته مي يارانو راځئ
هيڅوك به زما په شاني نه وي تيار
داسي به نه وي د مرګي انتظار
چي تور تابوت ته مي درېږي ياران
هلته جوړ نه كي د ګلونو باران
نه دي سلام وايي څوك زما پر مړي
نه هديرې ته دي را درومي دوستان
پرېږدئ زرګوني اوښكي وسپمېږي
ښه دى چي زما پر قبر نه تويېږي
ما يوه ليري هديره كي ښخ كئ
پټ مي يو كونج كي په تياره كي ښخ كئ
چي د هستۍ مي ريښتنۍ مينه وه
چي مي سينه كي اورنۍ مينه وه
چي زما په قبر يې خبره نه كئ
چي ورسره مي پخوانۍ مينه وه
چي مي پر قبر اوښكي نه تويوي
چي نوم د ميني مي بيا نه يادوي

William Shakespeare
Come away, come away, death
Come away, come away, death,
And in sad cypress let me be laid,
Fly away, fly away, breath,
I am slain by a fair cruel maid.
My shroud of white, stuck all with yew,
O prepare it;

My part of death no one so true
Did share it.

Not a flower, not a flower sweet,
On my black coffin let there be strown;
Not a friend, not a friend greet
My poor corpse where my bones shall be thrown:

A thousand thousand sighs to save,
Lay me, O, where
Sad true lover never find my grave,
To weep there.
(twelfth night, 11, 4)