Thomas Campion
ځه بدبختي سايې لار د ښكلا اخله
كه څه توره كرغېړنه لكه شپه يې
هغه جوړه ده د لمر له پلوشو نه
ته بدبخته ته بدرنګه ته سايه يې
ورپسې سه په قدم د هغې ښكلي
چي يې ته بې برخي كړې له رڼا يې
ستا له ژونده يې زبېښلي ښايستې وړانګي
ته تورمخې له نظره د هر چا يې
هغه ژوند كوي د عرش په كنګرو كي
هغه اوسي د اسمان په كنارو كي
ته هم ورسې د هغې ښكلي ډولۍ ته
چي رڼا يې ده بخښلې و نړۍ ته
ورپسې يې سه پر لاس د نګه وړانګو
چي ښكلا يې ستا وجود دى سوځولى
ته يې توره كرغېړنه يې پرې ايښې
ستا وجود يې دى له نور څخه زبېښلى
ورپسې سه په زرينو ښكليو څانګو
ګوندي تور مخ دي در پرې مينځي په وړانګو
ورپسې سه چي لار نور پكښي ځلېږي
چي بدمرغه كرغېړنه شپه خپرېږي
چي له نور سره يې تېره كړي تر ستوني
د ازل د قلم توري ريشتيا كېږي
ورپسې سه چي نصيب درته ليكلي
ستا په برخه ګوره څه دي رسېدلي
لا له لمر سره به سيوري وي ملګرى
د سايې له مخه وړانګي مرروي
لمر به تل وي تر قيامته نازولى
د سايو مخ به هم تور وي هم ناولى
Thomas Campion
Follow Thy Fair Sun
Follow thy fair sun, unhappy shadow;
Though thou be black as night,
And she made all of light
Yet follow thy fair sun, unhappy shadow.
Follow her, whose light thy light depriveth;
Though here thou liv�st disgraced
And she in heaven is placed
Yet follow her whose light the world reviveth.
Follow those pure beams, whose beauty burneth;
That so have scorched thee
As thou still black must be
Till her kind beams thy black to brightness turneth.
Follow her, while yet her glory shineth;
There comes a luckless night
That will dim all her light;
And this the black unhappy shade divineth.
Follow still, since so thy fates ordained;
The sun must have his shade,
Till both at once do fade,
The sun still proud, the shadow still disdained.
