زه مرګ ته تمېدلاى نه سواى

Emily Dickinson

ځكه مرګ سو مهربانه ماته تم سو
زه د ده دپاره نه سواى تمېدلاى
زه او دى او بقا درې واړه روان سوو
په ګاډۍ كي بل څوك نه سو ځايېدلاى
په كراره مو ګاډۍ كړله روانه
په تلوار تلوار مو نه وهل مزلونه
زه د ده ادب مجبوره كړم چي پرېږدم
هم خوبونه د آرام هم سخت كارونه
ښوونځي د ماشومانو څخه تېر سوو
لا لګيا وه په درسونو كتابونو
له شنو مځكو كروندو څخه راتېر سوو
لمر لا پټ نه وو تر شا د لويو غرونو
موږ د هغه كور له مخي سره تم سوو
لكه مځكه ځاى پر ځاى وي پړسېدلې
نه يې چت معلومېدى تر خاورو لاندي
نه تصوير نه كټارې يې ښكارېدلې
له هغې ورځي پېړۍ دي تېري سوي
خو تر ورځي لا هم لنډي راته ښكاري
چي سرونه مي ليدلي د آسونو
چي روان وه د بقا پر اوږدې لاري

Emily Dickinson
Because I Could Not Stop for Death

Because I could not stop for death
He kindly stopped for me
The Carriage held but just Ourselves
And Immortality

We slowly drove � He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For his Civility

We passed the school, where children strove
At Recess�in the Ring
We passed the fields of Gazing Grain
We passed the setting Sun

Or rather -- He passed us
The Dews drew quivering and chill
For only Gossamer, my Gown
My Tipper -- only Tulle

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground
The Roof was scarcely visible
The Cornice -- in the Ground

Since then -- 'tis Centuries -- and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Houses' Heads
Were toward Eternity