)علي سردار جعفري(
په خواږه خوب د ونو سيوري ته ويدو ملګرو
اې د زمان د حوادثو مېلمنو ملګرو
چي د وختونو چپاوونو مو هستي لوټلې
له كومه راغلئ چيرته درومئ لېونو ملګرو
دا لوى ميدان دى كه صحرا يې د دردونو بولئ
د لمر ځنګل دى كه يې تنده د سيندونو بولئ
د سيند په پوري غاړه تيږي دي كه روڼي چينې
مستي نغمې دي كه له درده څوك وهلي غلبلې
يا كوم ساحر دى چي د لمر د پرېوتلو پر وخت
په لار كي ناست دى زړه يې وړى د شفق نندارې
د شپې په لار كي كاروانونه دي د ستورو رهي
د دښت لمن كي د نسيم له سينې پاڅي مستي
هره زره كي يوه شمع نوراني لګيږي
پر هر اغزي يې د خوبونو ګلستان هستيږي
اې لېونۍ ميني پر هغه لور دي مخ ونيوئ
چېرته چي لمر راخيژي چېرته چي رڼا ډوبيږي
كوم ريګستان كي چي سل ګوني كيسې غرقي سولې
څه د ليلا څه د سلما ډولۍ په وار تېرېږي
ښكاره او پټي په سلګونو قافلې رهي دي
مګر يوازي د جرس نغمه تنها شرنګېږي
همدغه رسم او فرمان دى د قرنو راهيسي
پېړۍ پېړۍ پر دغه لاره سفرونه كيږي
سبا به ګورو چي نه موږ يو او نه زموږ يادونه
او بس د رېګو پر سينه به وي باقي ګامونه
سبا به بيا د ونو سيوري ته وي جمع ياران
د وخت ملګري د زمان كور كي مېلمه عزيزان
بيا به پوښتو چي چېرته درومئ مېلمنو ملګرو
يه د اميد شمعي سوځلو لېونو ملګرو
