د غرب تر آسمان لاندي

)نادر نادرپور(
د خاطراتو له كوڅو څخه مي
ستا د ګامونو آوازونه راځي
آه زما د ليري ولاتونو دوسته
لكه چي زما د پردېسۍ ښار ته دي لار كړې ده
دلته زما زړه كي د سهار مرغكۍ
د دې شرير جهان فضا كي راته
د وزرو د خلاصولو آرزو وپاروي
خو چي د شپې تياره وزر خپروي
بيا دېوالونه زما د پټ زندان خبري كوي
دلته به زما پته له كومه كوې
دې بېګانه نړۍ كي زه يوازي ځان پېژنم
په آيينه كي مي تصوير بندي دى
او زه د خلكو له نظره غلى
خپلي څېرې ته په ځير ځير ګورمه
دلته به ما په آيينه كي وينې
يوه عجيبه آيينه چي د ساعت په رسم
دوې پټي ستني لري
او په چارچوب د سود او زيان كي ګرځي
د دې هينداري ثانيې دقيقې
په خپل بېرحمه سوداګر مغز كي
پيكه كوي زما ځلېدونكى تصوير
په دې وطن كي وخت طلا ده طلا
او هر ګړى يې د اكسير او كېميا بيه لري
خو زما ضمير د شپو او ورځو حساب نه يادوي
دلته غروب د جنون رنګ اخيستى
او د باران څاڅكي يې
د تنهايي اوښكي دي
د ستورو سترګي يې څه نه سي ليداى
زه هم له خپلي كړكۍ ها خوا ته وتلاى نه سم
او مخامخ دېوال د بندو سرحدونو په څېر
ماته حرام كړي د دوستانو ديدار
دلته ډېوه د همسايه له كوره
زما سترګي نه ور بولي
دلته په دې وطن كي
بېګانګي تر ټولو ښه ملګرې
ټولي دننه ته خلاصېږي دروازې د خلكو
زما پر پردېسه پر غمجنه ځمكه
دلته د غرب د خړ آسمان د لاندي
شپه زما په زړه كي اوسي
او سهار زما له خپلو ماټو پيل سي
دلته نور زما په شان پردېس او غمګين نه اوسيږي
د شپې تورتم كي د چا لاس كي څراغ نه بليږي
تنها د يوه زړه سرګردانه آواز
د كوم حيران لاروي
د پښو له ږغه سره
د خاطراتو له كوڅو راوزي
آه زما د ليري ولاتونو دوسته
دلته د كوم دروازې په څنګ كي
د كومي وني شاته
د چا د ږغ په انتظار ولاړ يې
لكه چي زما د پردېسۍ ښار ته دي لار كړې ده

ويرجينيا 1996/14/4