دې كيسې ته مي غوږ نيسئ هوښيارانو
له ځوانۍ مي اورېدلې له پوهانو
چي بدرۍ د بلو لور وه په كلونو
مسافره له وطنه له دښتونو
نه خپلوان نه يې همزولي وه ليدلي
نه سندري يې د نجونو اورېدلي
نه يې وروڼه نه يې خويندي ورغلي
نه په ټول كي د خپلوانو يې خندلي
نه خبره په واده د بسوګۍ وه
نه كيسه چا ورته كړې د ابۍ وه
ماشومان چي دې د كلي وه ليدلي
زلمي سوي وه چنار غوندي ختلي
يوه ورځ بلو روانه كړله كور ته
خپل ټاټوبي د ابا، غېږي د مور ته
بدرۍ وكړه له بلو څخه پوښتنه
ابا نه يمه خبره له وطنه
نه خبره له احواله يم د نجونو
نه كيسې دي چا راوړي د ودونو
نه خبره يم د چا له رنځورانو
نه احوال راته معلوم د ماشومانو
سلامت مي ټوله غوښتي دي له خدايه
په وطن كي چي څه پېښ دي راته وايه
بلو دواړه برېته تاو كړل ويل لوري
ته اوس لور د بلوخان يې بختوري
ستا بابا دى اوس ملك د غره د سمي
چاته مه كوه خبري كمي كمي
كه څوك مري او كه زندان ته روانېږي
زما په خوله ټولي دعوې فيصله كيږي
په وړه خبره سوځمه كورونه
او چي زړه مي سي بخښم لوى ګناهونه
لاس تړلي خلك بيايمه سركار ته
اشاره مي خېژوي وګړي دار ته
هم سيد يمه هم خان يم هم هوښيار يم
ته وا ټول مي غلامان زه يې بادار يم
پرون خلك شرمېدل زما په پوښتنو
نن روپۍ دي را رواني په لمنو
بدرۍ شنه د ژړا ولاړه ويل پلاره
هديرې ته مي پر څه بيايې له ښاره
ما وې زه به مي ديدن كوم د كلي
مچوم به مي خپلوان او نازولي
خپل كاله ته به ورځم پس له كلونو
نندارې ته به ورځم د ګودرونو
پر بام بوټو به مستي كوي پېغلاني
تر سالو لاندي به پټي وي ناوياني
ببرسري ماشومان به وي كوڅو كي
شرميندوكي جينكۍ په دروازو كي
ږغ به اورمه د وريو د سېرليانو
له ګورم سره نارې د ګوروانانو
له دښتونو به راځي ږغ د لېوانو
له كيږدۍ څخه سندري د كوچيانو
د آدم او د درخو نارې به كيږي
ځوان مين به اوښكي خوري ورته زنګيږي
خو چي تا ته ملكي ده رسېدلې
پر وطن مي د بلا ساه ده ختلې
زموږ په كلي كي څوك نسته ټوله مړه دي
كه واړه دي كه ځوانان دي كه زاړه دي
څو به ژاړمه د خپل اولس وګړي
خداى خو مه واى را ليدلي دونه مړي
ته ورځه د وطن كاڼو هديرو ته
زه به پاته يم پردېسو ورځو شپو ته
ويرجينيا 1998/19/1
