پرېشان خوبونه

زه چي دا ټوله سړه شپه ستا پر مړوند بيده وم
او ستا په سپينه پسته غېږه كي مي
په اوښتو را اوښتلو خولې ستړي كړلې
ته وا مين و د ازل د ورځي
لكه د ميني جل وهلي تږي
د يوه بل په غېږه نه اوبېدو
او چي سهار د لمر زرينو وړانګو
د شپې پر سترګو باڼو ورپاوه
او د ګلونو له ګېډيه شبنم كډه وكړه
نه ستا په غېږه كي زه اوښتلم
نه زما له غېږي ستا آواز خوځېدى
د پردېسۍ كټ مي اغزى اغزى سو
خيال مي زخمي زخمي سو
شپه له خوبونو سره والوتله
او بيا د تل په شان يوازي سومه
بيا هغه زه هغه زاړه هغه اغزن خيالونه
هغه اوږده هغه ناكام هغه خيرن چرتونه
هغه ترخه د كاشكي كاشكي ناپايانه لړۍ
هغه د عمر په محبس كي زنداني آهونه
واشنګټن 1997/11/4