آيينه
زه نور د مستي ځوانۍ چيغه نه يم
چي په قاه قاه مي كڼوله د رقيب غوږونه
نور دي كوڅو كي نڅېدلاى نه سم
نور مي جنون زولنې نه مستوي
نور مي آواز خوبونه نه تخنوي
او نه مي تږې جل وهلې سينه
ستا د خيالونو په كوثر اوبيږي
اوس كه درځم نو ته مي نه پېژنې
اوس په كوڅه كي دي زما پلونه بېګانه ښكاريږي
زه بوډا سوى يمه
زما په آواز كي زګېروي ځاله كړې
نور مي سندري ستا د ناز خوبونه نه ويښوي
لاس مي رباب ته نه ځي
نغمه مي ګوتو كي بې سوره سي
كږه وږه سي
شهباز خوله خوله سي
زما له لاسونو هنر كډه كړې
زما له قلمه ښكلا كوچ كړى دى
چي ستا د ښكلي مخ تصوير جوړوم
تندي كي راسي بې حسابه ګونجي
شونډي بې واكه سي راوځړېږي
اوښكي راتوى سي تصوير وژړېږي
زه د كلو د سودايي په رسم
پر آيينه ټپروم لاسونه
ويرجينيا 1994/28/2
