دومره ناهیلی نه وم
زړه مې دا هم نه غوښتل
چې به یوه ورځ
له مانه مرروه شې
د ابد لپاره
ګوره! ته خو نه پوهېږې
چې زه به بیا هم
خپلې دوه سترګې
ستا د راتلو لارې ته
څلور،څلور به اته کړم
خو
چې ته راشې
ستا هغه خپله وعده په یاد ده چې
پرونه دې ویل سبا به درشم
نن تر ماښامه دروازې ته ناسته ومه