د ښاغی اجمل اټک د شعر په اقتفا
شمعې بيګاه خو ما او تا وژړل
تا برالا او ما په غلا وژړل
بړاس مې د زړه نه يو څه لری کړلو
چې ټوله شپه مې تر سبا وژږل
زما ګريوان له مانه ډير ژړلي
د ا چې دا ما ډير بيګناه و ژړل
زه مې دا څيرې ګريوان زر رصوا کړم
ځکه خواخوږو مې پر ما وژړل
ساقی شرابو د تصل نکړمه
لکه يتيم مې بيا او بيا وژړل
په جګيدو وليدو کې ستړی شومه
د ژوند سفر کې می تنها وژړل
لکه ملنګ چې څوک په کاڼو ولی
زړګيه تا لکه ګدا وژړل
ولې تقدېره مسافر د کړمه
له وطن لرې مې هر خوا وژړل
زخمي زړګی به څنګه چاته ښيي
حفيظ ملياره خير که تا وژړل
ويانا د اتريش ښار