والي او د ولايتي شورا مشر له ډېرې غوسې له خپلې چوكۍ پاڅېد او د ولايتي شورا ناستو
غړو ته په لوړ غږ په خبرو ګډ شو :
- نور نو زما د زغم كاسه اخر ته رسېدلې ، كه دا چورتالان همداسې ګډ وي ، له دې
ولايته به ياغيستان جوړ شي .
مستوفي په خبرو كې ورولوېد :
- څه چاره په كار ده ؟
د امنيې قوماندان وويل :
- چاره دا ده چې په غلو دې نور رحم ونه شي .
ټولو په يوه ساه وويل :
- خود ، په غلو رحم بايد ونه شي .
د زراعت د رئيس دې پوښتنې ټول حيران كړل :
- غل كه هر څوك او هر چا پورې تړلى وي ؟
والي ژر ځواب وركړ :
- خامخا ! عداالت بايد وساتل شي .
د پوهنتون رئيس نيوكه وكړه :
- تېركال ( 6 ) غله معاف شول ، دا ټول په موږه چارواكو پورې تړلي وو ، د چا اوښي وو
، د چا د تره زوى ، د چا وراره � .
والي يې په غوسه خبرې پرې كړې .
- نور نو په هېچا رحم نه كوم ، همدې بې عدالتۍ خو ټول ښار په غلو اړولى ، دا ځل كه
ما هم په غلا ونيسئ ، لاس مې بايد پرې شي .
بيا يې د څارندوى قوماندان ته مخ واړاوه او ويې پوښت :
- څومره د غلا پېښې راجستر شوي ؟
قوماندان په بيړه ځواب وركړ :
- صاحب ! يوازې په تېره مياشت كې ( 900 ) .
والي له غوسې سور واوښت او چيغه يې كړه :
- د خداى لپاره ( 900 ) ، � نور نو ځمكه ځاى نه راكوي .
بيا يې په لوړ غږ امر وكړ :
- بس چې داسې ده ، نور نو بايد سخت مقررات وضع شي .
د محكمې رئيس لاس پورته كړ :
- صاحب ! كه قوماندان صاحب فعال شي د ( 900 ) په ځاى به ( 1800 ) غله ونيسي او بيا
له ما نه په همدې مېز ( 1800 ) پرېكړي لاسونه وغواړه .
په والي دا وړانديز ډېر ښه ولګېد :
- ښه وړانديز دى ، دا يې يوازېنۍ لار ده ، بيا دې نو څوك نر شي او غلا دې وكړي .
د والي خبره لا بشپړه شوې نه وه چې د ښار د امنيتي حوزو مشر د ولايتي شورا غونډې ته
راننوت .
د هغه ناببره راتګ د شورا ټول غړي حيران كړل .
والي سمدلاسه وپوښت :
- څه خبره ده ؟
په كراره يې ځواب وركړ :
- صاحب ! په يادولو يې د يوه پوليس په توګه شرمېږم .
والي په غوسه شو :
- خبره مه شاربه ! وايه څه ټكه رالوېدلې ده ؟
د حوزو مشر غلي شان له خولې ووتل :
- ستاسې موټر پټ شوى دى .
دې خبرې د ناستو كسانو په منځ كې عجيبه غوغا جوړه كړه ، ټول يو بل ته ځير شول او د
هر يو له خولې په حيرانتيا ووتل :
- د والي صاحب موټر !؟
- د والي صاحب موټر !؟
- د والي صاحب موټر !؟
د والي او د هغه د موټر كلمه د هر يوه په خوله څو ځله راغله او لاړه .
خو له والي بې اختياره چېغه ووتله :
- زما موټر !
بيا يې په شړك مېز وواهه ، خو لږ وروسته په كراره شو .
- كه موږ همداسې اوده يو ، ما به هم درنه زما د موټر په څېر ژوندى وتښتوي .
د والي مرستيال چې د ولايتي شورا مرستيال هم و ، دستي پاڅېد او په احساساتي توګه يې
وړانديز وكړ :
صاحب ! نور نو رحم په تاخچه كې كېږدئ !
والي پوښتنه وكړه :
- نو څه وكړم ؟
مرستيال غوښتل ځواب وركړي خو مستوفي ترې ړومبى شو .
- صاحب ! فرمان وليكئ چې له غلو دې د لاس سره يوځاى پښه هم پرې شي .
ښاروال پسې زياته كړه :
- او په فرمان كې ستاسو د موټر تښتوونكي ته ځانګړې ماده وركړئ .
د محكمې رئيس يې په تاييد وويل :
- ستاسو د موټر له تښتوونكي دې ، په لاس او پښې سربېره پوزه هم پرې شي .
ښاروال بيا په خبرو كې ورولوېد :
- له پوزې سره د غوږ لږه برخه هم .
والي ته وړاندېزونو خورا خوند وركړ :
- بس چې داسې ونه كړم ولا چې ما او زما موټر څه چې ټول له ښځو سره بونځي ، غله ډېر
زړه ور شوي دي چې سخته وېره ونه ويني ، ولاكه لارې ته راشي .
د والي له دې خبرې سره ټول له ځايه راولاړ شول چې غونډه خوره اعلان كړي . د محكمې
رئيس لاس پورته كړ .
- بس يوه د خير دوعا ، زه همدا اوس دا فرمان شرعي كوم او په والي صاحب يې دستخطوم .
ده لا دا خبره غزوله چې ناببره د جرايمو مشر خبر راوړ :
- صاحب ! والي صاحب ! موټر پيدا شو .
والي ژر وپوښت :
- رښتيا !؟ كله ؟
د جرايمو مشر ځواب وركړ :
- همدا اوس په همدې شېبه كې تېلفوني خبر راغى .
والي په خندا شو :
- د غلو غوږونه څومره لېرې اوري ، د فرمان يې بيا دومره په بيړه واورېدل .
بيا يې پسې زياته كړه :
- ښه ! غل مو ونيو ؟
ځواب يې وركړ .
- هو صاحب !
والي پوښتنه وكړه :
- آفرين ! څه مو پر وكړل ؟
د جرايمو مشر ورو شان ځواب وركړ :
- صاحب ! خوشې مو كړ :
والي حيران شو :
- غل مو خوشې كړ ؟
بيا يې په غوسې چيغه كړه :
- نه ، نه ! د هغه بايد لاس ، پښه ، پوزه او غوږ پرې شي .
د پوليسو قوماندان مخ ور واړاوه :
- والي صاحب ! نور هر څه ما ته پرېږده ، چا چې خوشې كړى بېرته به يې راپيدا كوي او
كه نه ولا چې ستا فرمان مې په هماغه نه وي پلى كړى .
خو د جناياتو د مشر دې خبرې د هغه په زړه يخې اوبه وشيندلې .
- صاحب ! غل ستا خپل زوى دى .
د دې خبرې په اوريدو ټول كسان حيران شول او په غونډه كې لوى سكوت راغى ، خو والي په
ورو دغه سكوت مات كړ .
- اى مهربانه خدايه ! ښه دى چې فرمان مې نه دى امضاء كړى .
د محكمې رئيس په غوړه مالۍ وويل :
- جنابه محكمه خو دومره بېده نه ده ، پوهېږئ چې لېونيان د خداى له ډېرو فرمانونو
معاف دي ، نو بنده لا كومه مولۍ ده ؟
والي موسكى شو :
- ښه شوې رئيس صاحب ! چې تاسو شاهدي وركړه ، زما د زوى په ماغزو كې په رښتيا هم خلل
دى ، كه يې موټر له ليكې اړولى واى ، بيا يې نه صاحب كېدم .
بيا يې لاسونه لپه كړل :
- اوس به ټول يوه دوعا وكړو ، خداى دې ټولو غلو ته د نيكۍ هدايت وكړي .
ناستو كسانو په يوه خوله وويل :
- آمين .
بيا يې د محكمې رئيس ته مخ ور واړاوه او لارښوونه يې وكړه :
- په دې مياشت كې هم له دې فرمانه تېر شه ! دا دوعا كافي ده .
براتسلاو � سلواكيا
د 2004 ميلادي كال د جنوري 5
