(غزل)
شُونډي دَ حالاتو کله نه شي موسوَلی څوک
غم دَژوند فطرت دی، فطرت نه شي بدلولی څوک
سترګې خو مئینې شي ناڅاپه په یو چا ، ګنې
ځان دَ خپله لاسه اور ته نه شي غورځولی څوک
پلو غوندې به پاته شي سړی سړی تر شا په لار
ژوند دَ تمنا تر منزل نه شي رسَولی څوک
نن دَ تورو اوسپنو او کاڼو په قدرونو کې
ونډې له هیچا دَ خلوص نه شي خپلولی څوک
خپل ځان دي فنا کړه په وجود کې زما وېرېږه مه
بې له مرګه رُوح له تنه نه شي بېلولی څوک
ته خوار به تر څو لټوې شوقه ! دَ سکون چینې
زړه خو هغه دشت دی چې یې نه شي اوبولی څوک
ـــــــــــــــ
(غزل)
ټولې سرې سکروټې مړې شوې دَ ساړه اور په یره کې
پاته نه شو تود خلوص زیاته دَ مینې په جذبه کې
مازې ، یو بل خطا باسو دَ دروغو په خبرو
ګنې غله یُو موږ له اصله دَ رښتیا په معامله کې
زما له سترګو که عکسونه بیرته وران هم کړې لالیه!
ستا یادونه به ژوندي وي زما دَ زړه په جزیره کې
که شهید هم شوم په مینه کې دَ یار په سر یَه خلګو!
زما دَ ګور سنخته به ښکاري ژوندی یاد په ادیره کې
ته ګڼې خپله ښکلا یاره! په څه دَ کاڼې کرښه؟
داسې ډېر ګلان وچ شوې دي دَ منې په غرمه کې
ښکاري شوقه! دَ غمونو ما ته بېلې بېلې ګونڅې
هر ساعت دَ ګونڅلکې زندګۍ په دې څېر ه کې
ـــــــــــــــ
(غزل)
دَ خوشحاله ژوند په تمه کله چېرې کله چېرې
مَړی بخت په اوږو وړمه کله چېرې کله چېرې
دَ خپل تږو حسرتونو دَ یو ګوټ تسکین دَپاره
زړه په لاس کې ګرځومه کله چېرې کله چېرې
دَیوګل وَ نندارې ته په سپېره ویجاړه دشت کې
مړاؤې سترګې غړَومه کله چېرې کله چېرې
زه هم ځانته شنه لُوخړه یم په څیر دَ محرومیانو
په سر خاورې بادَومه کله چېرې کله چېرې
زه یو پاڼه ، وچه پاڼه ، دَ سیلۍ دَ مخې پاڼه
ځان دَ مرګ له پښو ساتمه کله چېرې کله چېرې
دَ بې کوره ژوند دَ لاسه په تودو غرموکې شوقه!
ځانته سیوری لټومه کله چېرې کله چېرې
ـــــــــــــــ
(غزل)
دوې لمحې مې هم بې غمه نه پرېږدي تنده او لوږه
ما په ځان پسې پسې تل زغلوي تنده او لوږه
لا مې مړ کړه لویه خدایه ! لا مې کاڼی په وجود کړه
چې نه دغه زندګي وي او نه وي تنده او لوږه
دَ ناترسه وخت څاپېړې زما په مخ لګي او ژاړم
خود به ژاړم، چې مې اوښکې ماتوي تنده او لوږه
نه خو کورلرم،نه کلی،نه مې بل ښکاره مسکن شته
لور په لور مې په دې ژوند کې ګرځوي تنده او لوږه
په هر ګام ، په هره لاره ، دَ انسان په برخه وي تل
ژړاګانې او غمونه ، محرومي تنده او لوږه
راشه شوقه چې په ګډه هغه ژوند ما او تا خپل کړو
چې همېش په یوه حال وي ، نه لري تنده او لوږه
ــــــــــــــ
(غزل)
لکه هوا ، په سُرت ګُلېږې راته
وینم دي نه خو محسوسېږې راته
ویلې شوم زه ماښام ته ستا دَ زُلفو
ته لا په لمر حُسن کوکېږې راته
پام دي غلط په شاعرۍ کړم څنګه
قسم په خدای ډېره یادېږې راته
کله رانجه هم شه په سترګوکې زما
تر څو به زړه زړه کې کُوټېږې راته؟
هرې څېرې ته شوقه ګورم ځکه
چې په هر چا کې ته ښکارېږې راته
ــــــــــــــ
(غزل)
وینم له ځان سره سره زه همېشه ملګرې
دَ ورځې دا خپله سایه ، دَ شپې تیاره ملګرې
لا خو بد بخته یمه زه ، لا به یم سوړ په خلوص
چې نه لرم خوا خوُږی یار، نه یو خوږه ملګرې
په هیله هیله دَ سپرلي مې ټولې پېغلې لمحې
دَ وچو پاڼو په شان شوې له باد سره ملګرې
زه هم هغه ، ته هم هغه ، خو نن دَ مینې په څیر
نه شولو پاته زه او ته یاره ! هغه ملګرې
چرته چې ځم ،سره سره مې وي دَ سیورې په شان
دَ ژوند احساس او دَ مرګي یو وسوسه ملګرې
که څه هم ښکارم بې اشنا ، یوازې نه یم شوقه!
لرمه زه هم په جهان یو اندېښنه ملګرې
ــــــــــــــ
(غزل)
چرته جهان،چرته دَخوار اندېښنې
یو دَ ماښام ، بل دَ سهار اندېښنې
واي وَ ماته ښه راغلی په خندا
دَ ژوندانه په هره لار اندېښنې
چېرې به ځغلي دا انسان له ژونده
پرتې دي لورپه لورامبار اندېښنې
سړی سړی نن ژړَوي په سل ډؤل
یکې یوازې دَ روزګار اندېښنې
لمحه لمحه مې له وسواسه دَ مرګ
ځي او راځي زړه ته دَ ډار اندېښنې
دَ تللي دړد دَ بیا راتګ په هیله
لوبَوي شوق دَ انتظار اندېښنې
ــــــــــــــ
(غزل)
تر څو به لویه خدایه ! زه ګالم خوږمنې څړیکې
دَ سرو سرو پُرهرونو او دَ غم خوږمنې څړیکې
ساړه ساړه آهونه او سُلګی مې دي په برخه
که ویښ یم که ویده یم،تل زغمم خوږمنې څړیکې
ځګېروی لرم له دړده دوې شېبې مې آرام نه شته
په ما کې مسلسل کوي ماتم خوږمنې څړیکې
زه هم دَ ژوند دَ لاسه په وجود لکه یو زخم
په خوږو کې راګېر یم ، لوبَوم خوږمنې څړیکې
دَ مینې له ړومبۍ ورځې په تاؤ دَ خپلو ساهو
تر اوسه لا دَ زړه ټکورَوم خوږمنې څړیکې
لا څه دي که یې وَ چاؤدي سل ځایه دَ زړه غوښې
په برخه دي دَ شوق هغسې هم خوږمنې څړیکې
ــــــــــــــ
(غزل)
غم به تر څو درَوي غرونه وایه؟
زما او ستا تر منځ سکونه! وایه؟
چپ له ستړیاؤ او له لوږو تندو
په تا کې نورڅه دي ژوندونه! وایه؟
راشه په مینه مې مرئیی کړه جنۍ
غلا کوې څله زما خوبونه ، وایه؟
زه یمه شل په پښو او ته غرسنۍ
څه به مو یو شي قسمتونه ، وایه؟
په مورنۍ ژبه که شولې ګونګی
شمله دي څوک مني پښتونه! وایه؟
ترڅو به شوق وي وچه پاڼه غوندې
نصیبه! څه شول بهارونه وایه؟
ــــــــــــــ
(غزل)
ستا په څېره دَ زُلفو لوېږي سیورې
که ماځیګر شو ، چې خورېږي سیورې
بېلتون دَ یار نه دی عجب په ماښام
له سُرته هم په شپه بېلېږي سیورې
په پښو کې ستا ږدمه زړګی له خیاله
که دېوالو خوا ته ټولېږي سیورې
چې لمر دی اور، نو به په مځکې هم خود
سم له انسان سره سوځېږي سیورې
شپه که هر څو وېرَوي سترګې شوقه!
رڼا ته بیا هم نه تم کېږي سیورې
ــــــــــــــ
(غزل)
لمده لمده غوندې په اوښکو یوه سپینه څېره
ګړۍ ګړۍ مخته راځي دَ چا غمګینه څېره
مینه خوپرېږده، اقرار پرېږده،چې په ترڅ کتوهم
خوله خوله شي دَ اشنا یخه واؤرینه څېره
ما دي په غلو سترګو کې غلا دَ مینې وَ نیوله
پټه چې تا کړه په پلؤ له ما سپوږمینه څېره
کله سپوږمۍ ، کله دَ لمر، کله دَ ستورو په نوم
لمانځم په مینه دَ ښائیسته یار نازنینه څېره
ښکاري اوس هم راته هغئ لا دَ ګُمان په سترګو
دَ بُت په شان هغه ګونګۍ غوندې حسینه څېره
شوق هم اکثره په خوبو کې منتظره دَ ځان
ویني په اوښکو کې لمده دَ چا مسکینه څېره
ــــــــــــــ
(غزل)
اَوړې تر ټاک له خپله ګائیه څله ؟
جامې څیرې په ما اشنایه څله؟
هلته په سترګو کې ګائېږې راته
دلته په ژبه ګونګ شې وایه څله؟
که نصیب نه وای دَ ماڼیانو ملنګ
کېږدۍ به څیرې وای سل ځایه څله؟
دَ زړه په لورې هره تلونکې لاره
ازغي ازغي ده سر تر پایه څله؟
لوې لمنې که ډکېږي په خواست
منګول دَ شوق خالي ده خدایه! څله؟
ــــــــــــــ
(غزل)
ته مې رُوح ، ته مې زړګی ، ته مې بڼه
له خپله ځانه ، ځانته ما نیږدې ګڼه
څه به وکړي ، دَ غماز درانه ژغونه
که زموږ مینه شي په غوږ ور ته کڼه
دَ وصال په تمه یاره! ورځې شپې زما
دَ فراق په مېچن دومره مه اڼه
خپلو اوښکوغوندې ما سترګو ککو نه
دَ بڼو په چاڼ له دړده مه چڼه
دَ وجود په وچ چمن شنېزه نه غواړم
بس سپرلیه! دَ زړه ګل مې وَ سپڼه
تورې شپې که رُوڼوَل غواړې اې شوقه!
تر سپوږمۍ هم دَ دړد اوښکه وي رڼه
ــــــــــــــ
(غزل)
زړې کړلې حالاتو زما تورسرې تلوسې
هغه له خپله بخته مرَورَې تلوسې
دَ وخت په ستړو لارو ، په هر ګام ، هره شېبه
نُوکان وهي ډُوبرېږي سرببرې تلوسې
همېش مې سترګو وړاندې دَ ټپي مارغه په شان
بې وسه ټپَرېږي پرې وزرې تلوسې
نه ځان سپاري وَ مرګ ته او نه توان لري دَ تګ
پرتې مې ګور په غاړه دي سپین سرې تلوسې
کله چې یرغل دَ محرومیانو په ما وَشي
هم ماتې مې په ملا شي زورَورې تلوسې
وینم شوقه تل دَ زړه په خلاسو دربچو کې
دَ وخت وَ ښو لمحو ته منتظرې تلوسې
ــــــــــــــ
(غزل)
چې زما په وینو پرېمنځې منګولې
بیا به وَ بل ته نه کړې سرې منګولې
ستا دَ څېرې ښائیست څه کم دی چې لا
دَ بُوډۍ ټال ته اچوې منګولې
ګوره چې زما په غم ، غمجنه نه شې
ګنې په ځان به لګوې منګولې
ستا دَ نصیب کرښې له ما ژغېږي
له چا او چا به پُټوې منګولې ؟
زړه که دي شوق ته ټالۍ نه وهي نو
څله په مخ له شرمه ږدې منګولې
ــــــــــــــ
(غزل)
کوڅه کوڅه دَ ژوندون سپېره پرته ده څونې
لمحه لمحه دَ سکون په وٍیر اخته ده څونې
دَ نوې ژوند په لانجو او دَ خلوص په زوال
څېره څېره دَ پرون نن غمزده ده څونې
مینه رښتیا ده اشنا ، رښتیا پُټېږي کله ؟
قیصه قیصه دَ مجنون ، ګوره ښکاره ده څونې
نه شته ریښتونی خلوص، ښکاري یوازې غرض
جذبه جذبه دَ تړون ، په خوند ترخه ده څونې
دَ ورځې شپې تر وصال، شوقه په لار کې دَ عشق
شېبه شېبه دَ بېلتون ، په کچ اوږده ده څونې
ــــــــــــــ
(غزل)
نخښې په لاره ستا دَ پښو غواړمه
خیالي اشنا تا له مُودو غواړمه
مځکه بې تا را ته سور اور ده ځکه
لاره آسمان ته دَ ختو غواړمه
زیاته خو ورک شومه له ځانه زه هم
لا به ستا سترګې څو تر څو غواړمه
په ویښو سترګو ستا لیدل لکه خوب
ورک دي دَ خیال په جزیرو غواړمه
وَځم دوه لاسه چې دَ ژوند له ښاره
خود به مسکن په ادیرو غواړمه
راشه چې خپل شو،له پرېدئیو شوقه!
پښتو به درکړم ، خو پښتو غواړمه
ــــــــــــــ
