بیا ئې وڅکل له کم خُمه ډک جامـــــــونه
دا د هسک پېغله چي ناڅي له جنــــــــونه
له مستۍ نه ئې ساغر له لاسه پرېــــــوت
په څوڅاڅکو ئې کړه مست سپېره ډاګونه
له خندائې دغاښو ځــــــــلا برېښنـــا شوه
مرغلــــــري لونوي پر سنګېـــــــــــړونه
په ملال ملال کاته چي ګـــــــوري بڼ ته
له هوسه ورته خولې سپـــــــڼي ګــــلونه
د بادام وني چي شنډې وې په غرو کښي
ورپه غاړه ئې د جنـــــــــډو کړه هارونه
ته وا خپل د زلمیتــــــــوب کـــالینه نیسي
چي خپاره ئې کړل پر دښت شنه میزرونه
هر سهار ئې ښکلی مخ دی سره وایي کا
که ئې وویشت د مین زړه له څنــــــډونه
په ښکلا نمنځوي بیا پښتني پېـــــــــغلي
چي شین شین ځي په خندا به مکیــزونه
د زلما په میــــو مستې چټــي ګـــــــوره
چی خپاره ئې لور په لور کړه اوربلونه
هم ځغــــلا کا ، هم نڅــــا کا هم شڼـــا کا
چي تر څنګ کړي د روپو سپین امیلونه
د کږدیو مخ غاټـــــولو سور بخمـــــل کا
چي پرې وکـــا زلمي نجوني اتڼـــــــونه
له سپـېرو خاورو بامي ګــــــــلونه پاڅي
چي پرې تېــر شي د جنکیــــــــو پلوونه
د کـــــــړونګي دي ږغونه به درو کښي
لا دپــــاسه پرې د چـــــوڼو آوازونــــــه
وایي اوس به سېـــل د نجنو باندي راسي
زلمي ځکــــه ورته نیسي ګــــــــودرونه
سپېڅلتــــوب ، مینه یو بل ته سره ورکا
په هر ځای چي مخامخ شي مین زړونه
کټــــهار د زرکو مړه زړونه ژوندي کړه
چي نغمو نغمو کښې ستایي شینکي غرونه
د غره هر بوټي ته وایی جار له تا شو:
ستا په مینه کښې ښندي زلمي سرونه
دریدي جنډو وږمه ئې تر سپــــــږمو شوه
داچی پاڅېــــده هوسۍ له مېــــــــــــږتونه
هلمند بیا په څپــــــو راغی، غاړي غاړي
چي ورغاړه غړۍ شوه څپــــــــان نیزونه
د پسـرلي ناوې و دېږي ورائې پنــــــــــډه
مخ کـــــــاته اخلي د غرو سور کي لالونه
ننـــــــــــــدارو ته ئې وتلي لوی واړه دي
خو چا مسته خندا را وړه چا غمـــــــــونه
وبېدردو ته ئې ډکـه خــــوله مســـــــا کړه
د دردمنــــدو زوړ ئې لازیات کړه دردونه
دهغــــو به څه پســــرلی وي چي ولاړ وي
په کـــــږو غــــــاړو د بل بر در څــــــلونه
ژوند ئې وي د بل د پـاره مړیني هــــــــم لا
جــــــاروي د بل ترخـوی تل خپــــل خویونه
د کڼـــو په څېر د بل په خنــــــدا خــــــــاندي
یا غورځــــا کا د پردیـــــو په ډولـــــــــــونه
یا خو یو له بــــــله خوري د ګور چنجي شي
یا بیـــــــــــزاره وي د یو بل له ژونـــــدونه
یا هیڅ سر نه ټیـــــټوي آسمـــــــان ته هم لا
یا مریی غـــــــوندي ولاړ په ســــــــلامونه
آه ، څښتــــنه چي دي ژوند هر شي ته ورکا
په زرغا دي و نمـانځــل سپــــــــېره رغونه
چي کــــــریابي مېرې ستا له پېــــــرزوینی
شنې تالې شوې ، شنې لمنې ، شنه دښتــونه
مونږ له هسي ژونده و ژغوره خـــــــاونده
خپـــلواکي مو تل نصیب کړه څو چي یونه
چي مو ژوند د پسرلي په څېر سمسور وي
خوند به اخلو له دې ښکلي نندارتــــــــونه
