شعر

منظومي كرښي دي چي كله په لوستلو ارزي
څو وركي چيغي دي يو وخت په اورېدلو ارزي
پر باڼو اوښكي دي يو ځلي په ليدلو ارزي
د سترګو لوري ته يې مخ په اړولو ارزي
كله لمن د پسرلي له رنګينيو ډكه
كله شبنم غوندي پر پاڼو دګلونو اوري
كله يې غېږ كي وي اخيستي پلوشې د غروب
د زمانې د سترګو نم پر ګرېوانونو اوري
كله پانوس غوندي بلېږي له يارانو سره
خوله له خندا سينه يې ټوله وي له اوره ډكه
كله پتڼ غوندي پخپله په لمبه كي سوځي
د افسانې هره ورقه يې له شوره ډكه
كله په لار د ګمراهانو كى مشال بلوي
لاپي د عقل يې تر كور د افلاطونه ورځي
كله يې ځاى په ځنځيرونو زولنو كي نه وي
چي هره پاڼه يې را اخلې تر جنونه ورځي
شعر جلوه ده، د ګلونو له ښكلا سره ځي
يو پټ آواز دى د سازونو له نوا سره ځي
كله نقاش كله تصوير سي كله رنګ د تصوير
كله جنون كله مجنون وي له بېديا سره ځي
كله موسكى سي سل كلني توبې ونڅوي
كله د اوښكو سره رغړي له ژړا سره ځي
شعر د انسان له خولې راځي د فرشتو ژبه ده
شعر له آدم سره پيدا د اسمانو ژبه ده
د زړه آواز دى له خليله تر منصوره پوري
شعر له قلم سره پيدا د زولنو ژبه ده
هم له كعبې هم كليسا هم له صنمه راځي
د خداى جلوه د خداى آواز دى او د زړو ژبه ده
ويرجينيا
2002/10/24