سترګي

پرون مى ناببره
پسله كلونو ستا پر لور سترګي در واوښتلې
او د عينكو شاته
يوازي ستا د خمارو سترګو كيسه پاته وه
نه له اوبو ډكي وې
نه له رمزو ډكي وې
نه له نخرو ډكي وې
پكښي مي ونه ليدل
د مستۍ ډك سره او نري رګونه
نه يې رازونه ويل
نه يې نازونه كول
نه يې باڼو پيره دار
نه يې وارونه كول
نه يې ښكارونه كول
نه يې د زړونو امېلونه پېيل
نه يې وعدې د سباوون كولې
نه يې كيسې د مستو شپو نه د پرون كولې
نه يې كاږه باڼو حملې د شواخون كولې
نه يې پر زړونو اورول نوى تازه وارونه
نه يې له سترګو تښتوله د ځوانۍ خوبونه
پرون مى ناببره
پسله كلونو ستا پر لور سترګي در واوښتلې
درته كتل مي چي ښايستې سترګي دي
هغه د ميو پيمانې سترګي دي
له بيخوبيه له مستيه تكي سرې سترګي دي
د غزلونو افسانې سترګي دي
بنګ د ځوانۍ او د مستۍ نه لري
ناز د ورېښمني ناوكۍ نه لري
تمه د عمر د نازونو د پيړۍ نه لري
او له كونجونو څخه غلى غلى
د بلى مستى غنم رنګى نازولي نجلۍ
ها د ښكلا له تارو پوده د اودلي نجلۍ
د غټو بورو سترګو
په ننداره پسي كرار كرار مزلونه وهي
چي خپلي شپې به يې ياديږي كنه
چي خاطرې به يې پارېږي كنه
پټي له ځان سره ژړېږي كنه

ويرجينيا
2001/3/17