ډاډګيرنه

William Shakespeare

چي خپل قسمت او دا وګړي مي په سپكه ګوري
په زوره ساندي كړم چي ځان داسي پردى وونيم
په سوو چيغو ور كاڼه كم د آسمان غوږونه
لعنت پر وايمه چي خپل نصيب ګونګى ووينم
وايمه خدايه كشكي ما هم بنګلې لرلاى
ما هم په ژوند كي د دوستانو قافلې لرلاى
كشكي دي ما ته هم راكړي واى هنر او هستي
ما هم د عمر مستي ورځي خوږې شپې لرلاى
خو لا هنوز يم د نفرت په دې فكرونو كي ډوب
چي يو ځل ته سې را په ياد بيا مي خپل ځان ته ګورم
لكه بلبله د سهار سندري وپاڅوم
له خړي مځكي څخه الوزم آسمان ته ګورم
چي ستا په شان ښكلې لرمه نور جهان څه كوم
چي دا دولت دى راسره تخت د سلطان څه كوم

W. Shakespeare
A Consolation
WHEN in disgrace with fortune and men�s eyes
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heaven with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my face,

Wishing me like to one more rich in hope,
Featured like him, like him with friends possest,
Desiring this man�s art, and that man�s scope,
With what I most enjoy contented least;

Yet in these thoughts myself almost despising,
Haply I think on thee-and then my state,
Like to the lark at break of day arising
From sullen earth, sings hymns at heaven�s gate;
For thy sweet love remember�d, such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.