ته او د دوبي ورځ

William Shakespeare

ته د دوبي روڼه ورځ يې زه دا څنګه سم منلاى؟
ستا ښكلا تر هغې زياته تا ته نه سي رسېدلاى
رژوي يې توند بادونه په ښاخلو كي سره ګلونه
ورپسې د ژمي شپې وي سپيني واوري غرونه غرونه
كله كله د لمر سترګه لكه اور داسي لګېږي
د آسمان لمن توده سي سرې لمبې ورنه اورېږي
ښه موسم له ياده وزي په سړي پوري ورځ اور سي
مځكه داسي سره تبۍ سي چي دي زړه له ګرمۍ تور سي
خو ستا دوبى دايمي دى په هيڅ وخت نه خزانېږي
چي ښكلا ده خداى دركړې نه وركېږي نه كمېږي
نه پر تا يې كېږي سيورى نه مرګ لاپي سي كولاى
د وختونو په كوګل كي ستا جلوه نه سي وژلاى
چي تر څو انسان ژوندى وي چي يې سترګي سي ليدلاى
دا به ژوند بخښي و تا ته ستا نوم نه سي وركېدلاى

William Shakespeare
XVlll.
Shall I compare thee to a summer�s day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer�s lease hath all too short a date:
Sometimes too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm�d;
And every fair from fair sometime decline,
By chance or nature�s changing course untrimm�d;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall death brag thou wander�st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breath or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee.