Henry Wadsworth Londfellow
زه له ښار څخه دباندي په ګوښه كي درېدلى
د هغې ډبري څنګ ته چي پرې نوم د ښار ليكلى
اوس له لوړي ورته ګورم بېګانه يمه راغلى
هغه ښار په سترګو وينم چي كلونه مي ليدلى
تور ځنګل راته ښكارېږي لكه كلى د دېوانو
لكه سيمه د لېوانو لكه ښار د پېريانانو
يا خو هر څه بدل سوي او يا زه ورته بدل يم
هغه شين تازه ځنګل دى زه پردى يمه زه بل يم
څه ياران مي د خالپوڅو څه ملګري څه دوستان مي
څه د عمر اشنايان مي څه خواږه خواږه خپلوان مي
اوس يې ږغ په ښار كي نسته رانه وړي دي كلونو
لكه پاڼي رژولي د خزان وحشي بادونو
چي د سيند اوبو ته ګورم مرغلري دي بهېږي
يو پر بل څپې سپرې دي تر ساحل پوري رسېږي
له اسمانه د لمر وړانګي د پخوا په شان ځلېږي
خو افسوس چي ورته ګورم بېګانه راته ښكارېږي
نه د لمر هغه شغلې دي چي هر وخت به ځلېدلې
نه د سيند هغه څپې دي سر پر سر چي به راتللې
Henry Wadsworth Londfellow
Changed
From the outskirts of the town
Where of old the mile-stone stood.
Now a stranger, looking down
I behold the shadowy crown
Of the dark and haunted wood.
Is it changed, or am I changed?
Ah! the oaks are fresh and green,
But the friends with whom h ranged
Through their thickets are estranged
By the years that intervene
Bright as ever flows the sea!
Bright as ever shine the sun
But alas! They seem to me
Not the sun that used to be,
Not the tides that used to run.
