باران په شپه كي

Helen Hoyt

ته يې اورې د باران څاڅكي تويېږي؟
په څه زور پر مخ د مځكي را اورېږي؟
هم څڅېږي پر بامونو هم كړكيو
پر غوږو يې آواز څومره ښه لګېږي
څه بېغمه څه ارام ورته پراته يو
په لمن كي د تيارې جهان ډوبېږي
زموږ له خوني بهر ټول جهان تياره دى
د آسمان تر لمن څاڅكي راڅڅېږي
د دې ستر باران په مخكي دواړه هيڅ يو
پر دې مځكه زموږ وجود نه معلومېږي
يو ځل پاڅه دا زما ږغ په غوږو اورې؟
زما اواز دي تر غوږونو در رسېږي؟
يوه شپه به لكه نن باد او باران وي
په همدې كور كي چي اوس پكښي پراته يو
نه به اورو نه به وينو نه پوهېږو
هېر مي نه سي زه او ته به دواړه مړه يو

Helen Hoyt
Rain at Night
Are you awake? Do you hear the rain?
How rushingly it strikes upon the ground
And on the roof, and the wet window-panel
Sometimes I think it is a comfortable sound,
Making us feel how safe and snug we are:
Closing us off in this dark, away from the dark outside.
The rest of the world seems dim tonight, mysterious and far.
Oh, there is no world left Only darkness, darkness stretching wide
And full of the blind rain�s immeasurable fall!

How nothing must we seem unto this ancient thing!
How nothing unto the earth � and we so small!
Oh, wake, wake! � do you not feel my hands cling?
One day it will be raining as it rains tonight; the same wind blow �
Raining and blowing on this house wherein we lie, but you and I �
We shall not hear, we shall not ever know.
O love, I had forgot that we must die.